Inca Trail

Cusco naar Wayllabamba (6-7 uur, kamp)

Dag 1: ‘s Ochtends vroeg vertrek met een eigen busje. We rijden door de buitenwijken van Cusco naar de pas boven de stad, waar vandaan we uitkijken over de rode pannendaken van de stad. 0 Op heldere dagen hebben we hier vandaan ook uitzicht op de Ausangate (6372 m, in het zuiden – achter ons), de Salcantay (6271 m, links voor) en Nevado Verónica (5682 m, rechtsvoor). We steken de hoogvlakte van de marktplaats Chinchero (3700 m) over met zijn graanakkers, meren en schilderachtige dorpjes. Er zijn plannen om hier in de nabije toekomst het nieuwe vliegveld van Cusco aan te leggen.

Na zo’n anderhalf uur rijden, duikt de weg met enkele haarspelden de vruchtbare Urubambavallei in, die in toeristische campagnes graag wordt betiteld als de Valle Sagrada de los Inca’s (De heilige vallei van de Inca’s). In dit aangename klimaat op 2900 meter groeien maïskolven die groter zijn dan waar ook. We volgen deze vallei tot Ollantaytambo, waar onze dragers met hun roodgekleurde poncho’s en schotel-sombrero’s al staan te wachten. Wellicht is er een paar minuten tijd om een blik te werpen in de achterafstraatjes, die sinds de Incatijd nauwelijks lijken te zijn veranderd.

In de nadagen van het Incarijk verschansten de manschappen van Manco Inca onder leiding van Generaal Ollanta (naar wie Ollantaytambo is genoemd) zich op de terrassen die boven de strategisch gelegen stad uittorenen. Ollantaytambo ligt in de flessenhals van het Valle Sagrada. De Spaanse conquistadores liepen in de val en werden in de pan gehakt.

Van Ollantaytambo rijden we over een smalle, onverharde weg tussen de spoorlijn en de Urubamba-rivier naar kilometer 77 of 82 (Chilca) van de spoorlijn, het startpunt van onze trektocht. Op deze eerste wandeldag kan onderweg bij huisjes nog mineraalwater of frisdrank gekocht worden (Daarna pas weer in Wiñayhuayna aan het eind van dag 3).

We steken de hangbrug over naar de linkeroever van de Urubamba, waar het ongeplaveide bergpad de rest van de ochtend langs loopt. Het kan op dit traject erg heet zijn, dus een zonnehoed is geen overbodige luxe. Het microklimaat is relatief droog; langs het pad staan agaven en cactussen met prachtige rode bloemen. Bij helder weer hebben we spectaculaire uitzichten op de gletsjers van de Nevado Verónica (5682 m) achter ons.

Na de lunch passeren we wat eenvoudige huizen met rieten daken en daalt het pad af in een zijdal (2200 m). Aan de overkant van het bergbeekje klimt het voelbaar omhoog, maar bovenop kijken we uit over de terrassen van Llactapata, de eerste ruïne. Wie bij het klassieke startpunt Km 88 begint, loopt bijna ongemerkt tussen deze van bovenaf zo sierlijke terrassen door. Zoals de meeste terrassen in het Valle Sagrado stammen deze bouwwerken van de Huari-beschaving, en zijn dus veel ouder zijn dan Machu Picchu!

Na een korte afdaling bereiken we het hoofdpad van de Incatrail, dat dieper in het zijdal doordringt en geleidelijk stijgend uitkomt in het dorpje Wayllabamba. De rotsen langs het pad zijn begroeid met prachtige bromelia’s, tussen de bloemen zoemen kolibri’s en de akkertjes zijn omzoomd door ranke eucalyptussen. (6-7 uur wandelen, 2750 m)

naar Pacamayu (6-7 uur, kamp)

Wayllabamba ligt op de hoek van twee doorgaande routes: de rechtdoor-route loopt naar de Salcantay, terwijl het hoofdtraject van de Incatrail de hoek om gaat en klimt naar de 4200 meter hoge Warmiwañusca-pas. Warmiwañusca betekent ‘Pas van de Dode vrouw’ (in het Quechua). Dat belooft wat voor deze hoogste en zwaarste etappe! Voor geoefende wandelaars kost alleen het laatste stuk van deze duizend meter-klim adem, maar minder ervaren Incatrailers zijn geneigd om de lange en vrijwel continue klim te onderschatten. Zij beginnen veel te snel en denken dat de bovenrand die zij ’s ochtends zien, de pas is (in werkelijkheid ben je daar net over de helft!).

In de rechtervork van het dal lopen we door een stukje typisch quenualbos (polyepis). Deze voor de Andes zo kenmerkende boomsoort is de hoogstgroeiende boom ter wereld (komt voor tot 4800m) met zijn rode, bladderende schors. In dit nevelwoud-achtige stukje zijn de bomen overladen met baardmossen, varens en andere epifyten.

Na het steile serpentinepad door het bos kunnen we even op adem komen voor de tweede helft van de klim. We lunchen op dit vlakkere gedeelte (Llulluchupampa), voordat we aan het zwaarste deel van de klim beginnen, dat de komende 2-3 uur over kale grashellingen voert. De hoogte laat zich voelen. Wanneer we niet door de wolken worden opgeslokt, krijgen we bijzonder fraaie uitzichten op onder meer de Nevado Verónica.

Van de pas dalen we 700 meter af in de Pacamayu-vallei. Dit gedeelte van het traject is in 1994 geplaveid. Hoewel het afdalen een zware belasting is voor de knieën, heb je geen last meer van de dunne lucht en kost het beduidend minder inspanning voor hart en longen. Na ruim een uur slaan we op ongeveer 3500 meter ons kamp op in de groene, soms zelfs wat drassige Pacamayu-vallei, die al een duidelijk vochtiger microklimaat heeft, dan het eerste deel van de trail. (6-7 uur, 3500 m)

naar Wiñayhuayna en Intipata (6-8 uur, kamp)

De klim naar de tweede pas (3850 meter) is minder lang en zwaar, al worden tijdens deze koninginne-etappe de meeste kilometers gemaakt. We passeren vandaag maar liefst vier archeologische complexen, die achtereenvolgens steeds groter zijn. Binnen een uur bereiken we al het eerste Inca-bouwwerk, de halfronde ruïne Runcuracay, volgens verschillende theorieën een militaire uitkijkpost, een heilige tempel of een rusthuis (tambo). Dat de Inca’s niet konden schrijven en niemand de exacte geschiedenis van deze bouwwerken kent, vergroot het mysterie.

Vanaf Runcuracay rest er nog maar een klein stukje bergop langs twee meertjes tot op de tweede pas (4000 m). Bovenop hebben we uitzicht op de besneeuwde keten van het Puma-gebergte en soms zelfs de Salcantay (6271 m). De afdaling voert gedeeltelijk over het eerste Inca-plaveisel, dat weliswaar authentiek is, maar ook uitgebreid gerestaureerd en zelfs gereconstrueerd is (zoals alle archeologische overblijfselen langs de trail en in Machu Picchu). De volgende ruïne, Sayacmarca, zien we al van veraf liggen. Hij ligt op een rotspunt en kijkt uit over de wijde omgeving met diep-ingesneden dalen. De steile trap naar de ingang is een voorbode voor dat wat ons nog wacht.

Hier vandaan hebben de Inca’s een spectaculair pad aangelegd, dat soms wel vijftien meter hoog tegen de steile rotswanden is opgestapeld. Het begin voert door een prachtig nevelwoud, maar al snel klimt het pad weer boven de bossen uit naar een derde, minder markante pas (3700m), met prachtige uitzichten op de beboste hellingen van de Urubamba-vallei.

Vlak over deze pas ligt het uitgestrekte complex van Phuyupatamarca (=Stad boven de wolken), waar met name de lange rij ceremoniële baden duidt op een rituele functie.

Vanaf Phuyupatamarca duikt de Incatrail steil omlaag het nevelwoud in. Sommige stappen zijn zo groot, dat het moeilijk voor te stellen is hoe de chasquis (Inca-estafettelopers) hierover omlaag moeten zijn gerend; tot onze eigen dragers ook voorbij stuiven en zeggen dat het wel 3000 treden zijn. Een van de trappen draait als een wenteltrap door het bos en er zijn ook weer korte tunneltjes. Dit spectaculairste gedeelte van de Camino Inca was eeuwen door het nevelwoud overwoekerd toen het pas in de jaren ’70 van de 20e eeuw werd ontdekt en blootgelegd. Als we terugkijken, kunnen we onmogelijk voorstellen waar we langs die steile bosflanken zijn afgedaald…

De dag eindigt bij het prachtige complex van Wiñayhuayna (=Altijd jong), waarnaar ook een lokale roodwitte orchidee is genoemd. In het brandpunt van de halfronde terrassen staan enkele huisjes die veel gelijkenis vertonen met het inmiddels nabije Machu Picchu. Op een steenworp van dit complex ligt een druk hostal, waar eenvoudige maaltijden, frisdrank en bier te verkrijgen zijn (6-8 uur).

Machu Picchu en per trein retour vanuit Agues Calientes naar Cusco

Vandaag is de grote dag! Vroeg ontbijt en vertrek in het donker (een zaklamp of hoofdlampje zijn handig ivm. het kronkelige paadje en de soms diepe afgronden!). Na een steile klim bereiken we de Inti Punku (Zonnepoort, 2 uur).

Bij het eerste licht zien we eindelijk Machu Picchu uit de opstijgende nevels tevoorschijn komen. Vooral in de nattere maanden (vanaf eind juli) kan dit natuurspectakel wel eens op zich laten wachten en vraagt meer of minder geduld, maar wachten is zeker de moeite waard (ook al omdat de site meestal pas om 7.30 uur open gaat). We verbazen ons over de unieke ligging van Machu Picchu, boven op een 600 meter hoge bergrug binnen een scherpe lus van de Urubamba-rivier! De bergen in de omgeving zijn, onwerkelijke, steile rotsen die overwoekerd zijn door nevelwouden.

Van Inti Punku dalen we in 45 minuten af over een panoramapad naar de wereldberoemde Incastad, die onder leiding van een gids uitgebreid bekeken wordt. Wie vroeg genoeg beneden is, kan eventueel nog het steile pad naar de top van de Huayna Picchu volgen om Machu Picchu vanuit een ander perspectief te bekijken.

Net als over veel andere Inca-overblijfselen doen verschillende theorieën de ronde over deze nooit door de Spanjaarden ontdekte Incastad, maar niemand weet de exacte achtergrond, waardoor vrijwel alle verklaringen rusten op speculatie. Bij hevige bosbranden in 1999 zijn rondom de stad bijvoorbeeld weer nieuwe ruïnes blootgelegd, die een heel nieuw licht op de zaak kunnen werpen.

De theorieën van Machu Picchu’s ontdekker, Hiram Bingham (1911), worden in elk geval door de huidige wetenschap beschouwd als achterhaald, hoewel zijn betitelingen zoals ‘Paleis van de Prinses’, ‘Het wachthuis’ en het ‘Gevangenisdistrict’ zo ingeburgerd zijn dat veel gidsen ze blijven hanteren.

Rugzak en bagage moeten worden afgegeven bij de bewaakte garderobe. Het voordeel van de Incatrail lopen is dat je enkele relatief rustige uren kunt rondkijken voordat het pas tegen het middaguur echt druk wordt. Dan komt beneden in het dal de trein uit Cusco aan .

‘s Middags nemen we het busje naar het treinstation in Aguas Calientes of we lopen. Terwijl we wachten op de trein, kunnen we nog lunchen of wat snuffelen bij de vele marktkraampjes. We stappen over  op de bus die ons ’s avonds weer in Cusco brengt.